สุสานหวังเจาจวินก็เหมือนกัน เมื่อไปถึงที่ ก็บอกว่าเป็นสุสานเสื้อผ้า เสียดายเขียนหนังสือไม่มีเสียงหัวเราะ ผู้อ่านก็หัวเราะแทนก็แล้วกัน   แต่มีพิพิธภัณฑ์แสดงประวัติที่น่าสนใจมาก  แถมมีบ้านของหวังเจาจวิน ที่มณฑลเหอเป่ย ริมฝั่งแม่น้ำแยงซีเกียงให้ดูด้วย สร้างจำลองมาทั้งหลัง แต่เราก็ถือว่าดินแดนแถบนี้เป็นเขตอิทธิพลของข่านฮูฮั่นเสีย ที่ไปรับหวังเจาจวินมา ดังนั้นจะสร้างตรงไหนก็ได้ทั้งนั้น ปรากฏว่า ทั้งหมดที่เมืองนี้ คือโฮฮอท เมืองหลวงของมองโกเลียใน มีสุสานหวังเจาจวินสามสิบแห่ง ช่วยหัวเราะด้วย ฮิๆ

        แต่เราก็ประทับใจในรูปปั้นที่เขาปั้นทุกรูป  ประทับใจในความกล้าหาญของหญิงผู้งามน้ำใจ ยอมเสียสละตนเอง มาลำบากในต่างแดนจริงๆ  เขาปั้นและวาดรูปข่านได้หล่อและสง่า วาดฮ่องเต้จีนเสียอ้วนเตี้ยพุงใหญ่

        ทำให้แอบกระซิบกันว่า สมควรแล้วที่รีบเดินทางมาแต่งงานเป็นราชินีที่มีชื่อเสียง แม้เวลาจะผ่านมานานถึงพันกว่าปี ดีกว่าเป็นสนมฮ่องเต้ที่อาจมีโอกาสเห็นเพียงครั้งเดียว แถมมีหน้าตาไม่น่าประทับใจ ไม่ได้มีหน้าตาแบบ เหลียเฉาเว่ย

        และแล้ว ก็ถึงช่วงเวลาที่เราจะได้ไปสัมผัสทุ่งหญ้า กระโจม ขี่ม้า มวยปล้ำ และเต้นรำรอบกองไฟ กินอาหารในกระโจม ฟังแล้วน่าตื่นเต้นมาก แต่เชิญชมภาพเพราะสุดบรรยายจริงๆ มันขำน่ะ

        ทุ่งหญ้าน่ะของจริง สวยด้วย ท้องฟ้าก็สวย

        ม้าก็ของจริง เขาให้เราได้ขี่ม้าด้วย มีการให้คะแนนขี่ม้าสามคะแนน และคะแนนความกล้าเจ็ดคะแนน ทุกคนให้ข้าพเจ้าเจ็ดคะแนนขึ้นไปขี่ม้า เพื่อให้สามคะแนนที่เหลือแก่ผู้ร่วมเดินทางเต๊ะท่าถ่ายรูปด้วย ดังภาพที่เห็น

        ตอนไปดูการละเล่นม้าแข่ง เหมือนที่เราไปดูการแสดงแสงสีเสียงที่พิพิธภัณฑ์สงครามเก้าทัพ ม้าของเราเท่ห์และหล่อกว่า วิ่งก็สวยกว่า อ้อที่หล่อกว่าน่ะ ผู้พันวันชนะ ไม่ใช่ม้า

        ตอนมวยปล้ำก็เกี่ยวขากันล้มแผละสองครั้ง สนุกตรงขำน่ะ

        ตอนยิงธนู ไม่มี เพราะเป้ามันพัง

        ตอนกินข้าวในกระโจม เราก็เอามาม่าไปอีก

        ตอนรอบกองไฟ เขาเอาขี้ม้ามาก่อ ไม่ทันดูเราก็เผ่นก่อน ก็สนุกตอนขำอีกนั่นแหละ

        แต่......ช้าก่อน ที่ยังคงรูปแบบอันน่าประทับใจไว้ คือกระโจม และ ห้องน้ำแบบดั้งเดิมสุดๆๆนั่นแหละ

        พิธีต้อนรับเขาก็น่าสนใจนะ ส่งเหล้าให้ถ้วยเดียวนั่นแหละเวียนครบ โชคดีที่คณะเราไม่ได้ทานเหล้ากัน ก็ได้แต่ดีดขึ้นฟ้า ดีดลงดิน แล้วจุ่มหน้าผาก ไม่ใช่เอาหน้าผากจุ่ม แต่เอานิ้วจุ่มจิ้มหน้าผาก ตอบรับการต้อนรับของเขา ที่พากันมารับเราสี่คน ขี่ม้าก็สี่คน มวยปล้ำก็สี่คน ร้องเพลงก็สี่คน เวียนจนครบทุกทัวร์ ตามเคยสนุกตอนขำนั่นแหละ

        เฮ้อ จะยังไงก็ตามเราประทับใจ ทุ่งหญ้า ทะเลทราย และทุกพิพิธภัณฑ์ เรามาแล้ว รู้แล้ว เห็นแล้ว สัมผัสแล้ว เป็นประสพการณ์จริงๆ

        ที่เราเดินทางมาเนี่ยไม่ใช่อยู่เมืองเดียวกันนะ เรานำหนังจีนชุดมาสามสิบม้วนเราดูได้สิบห้าม้วน คิดดูเราต้องนั่งรถกันนานขนาดไหน หนังชุดมีชื่อว่า แปดเทพอสูรมังกรฟ้า  เราเดินทางครั้งนี้ แปดเทพอสูรจริง  ตั้งแต่ห้องน้ำที่เป็นสุดยอดของอสูร  สถานที่ที่สุดยอดของเทพ  ที่สำคัญขอบคุณเพื่อนร่วมทางทุกคน น่ารักที่สุด มีน้ำใจที่สุด และ ขอบคุณน้ำใจจากการบินไทย ที่เกือบไม่รอเครื่งบินดีเลย์จากมองโกล ทำให้เราออกกำลัง วิ่งลากกระเป๋ากันตัวปลิวกว่าจะขึันมาหอบบนเครื่อง และท้ายสุดขอบคุณท่านผู้อ่านทุกท่านที่อ่านสารคดีแบบของข้าพเจ้าจนจบ

         คราวนี้กลับถึงบ้านแล้ว จบจริงๆค่ะ

บ้านจำลองของหวังเจาจวิน

สัญลักษณ์ของหวังเจาจวิน สวมเสื้อคลุมสีแดงเนื่องจากเดินทางมาถึงมองโกลหน้าหนาว และถือปี่แป้

ภาพสี่หญิงงาม(สมัยใหม่)

ห้องน้ำแบบแปดเทพอสูร มีแผ่นซีเมนต์ให้เหยียบ2ข้าง เผ่นกันแทบไม่ทัน

สุดท้าย เขาเปิดห้องพักให้ใช้ห้องน้ำ รอดไป

ไม่แน่ใจ ซื้อดีไหมหว่า

บรรยากาศในทุ่งหญ้า

ชาวจีนมาพักผ่อนขี่ม้า

กระโจมพักแรมสำหรับนักท่องเที่ยว แบบนี้ไม่มีห้องน้ำในตัว

อาจารย์ได้ไป 7 คะแนนสำหรับความกล้า

ที่เหลือ 3 คะแนนสำหรับลูกศิษย์ที่มาถ่ายรูป

สตรีที่ม้าเมิน

ปุ๊รักอาจารย์มากคะ เลยให้อาจารย์ขี่แทน

หัวเราะกันกลิ้งกับโชว์มวยปล้ำ

โชว์แข่งม้า

กระโจมมองโกล แต่อาหารเป็นแบบฮั่น

นักร้องมองโกล(ฮั่น?)กับอิเลคโทน

คุณดาวรัตน์กับกองไฟขี้ม้า แต่เราเผ่นก่อนที่จะจุด

2 ทุ่มแล้ว ฟ้าเพิ่งจะเริ่มมืด แต่เราต้องกลับโรงแรมแล้ว