แต่เล่าปี่ก็ถ่อมตน อันเป็นลักษณะนิสัยของตนเองอยู่แล้วว่า ตนไม่ค่อยรู้จักใครมากนัก แต่พอโดนโจโฉคาดคั้นหนักๆ เข้า ก็อ้อมๆ แอ้มๆ ออกมาว่า อ้วนสุดบ้าง อ้วนเสี้ยวบ้าง เล่าเปียวบ้าง ซึ่งแน่นอนไม่ได้อยู่ในสายตาของโจโฉเลย โจโฉเห็นเล่าปี่พูดอ้อมค้อมนัก ก็ยิงคำพูดเด็ดออกมาทันทีว่า “ทุกวันนี้เราเล็งดูผู้ซึ่งมีสติปัญญานั้นสิ้นแล้ว มีอยู่แต่ท่านเล่าปี่ กับเราเท่านั้น"

ตอนนั้นเล่าปี่ยังตัวเล็กอยู่ แผ่นดินก็ยังไม่มีจะอยู่ ที่ปรึกษาก็ไม่มี ดังนั้น จึงจำเป็นต้องสะดุ้งถึงกับตะเกียบหล่นจากมือ แถมตอนนั้นเป็นเวลาครึ้มฟ้าครึ้มฝน พอดีฟ้าร้องขึ้นดังสนั่น เล่าปี่จึงเอามือปิดหู โจโฉก็หัวเราะ แล้วว่า เกิดเป็นชาย เหตุใดต้องกลัวเสียงฟ้า เล่าปี่ก็ว่า โบราณท่านว่าไว้ ถ้าฟ้าคะนองให้ระวังตัวให้จงหนัก โจโฉได้ฟังดังนั้นก็เชื่อว่า เล่าปี่นี้ขี้ขลาดนัก คงไม่คิดการใหญ่เป็นแน่

คงลืมไปว่า เล่าปี่อาจพูดเป็นปริศนาที่แปลได้ว่า โจโฉ เป็นฟ้ากำลังคะนอง ต้องระวังให้จงหนัก

โจโฉ ก็สิ้นสงสัยในตัวเล่าปี่ตั้งแต่นั้น แต่เล่าปี่เริ่มรู้ตัวแล้วว่าอยู่ใกล้ฟ้าคะนอง ต้องหาทางหลีกให้ไกล มิฉะนั้นจะโดนฟ้าผ่า ในที่สุด ก็ขออาสาโจโฉยกทหารไปปราบอ้วนสุด ซึ่งจะรวมกำลังกับอ้วนเสี้ยวพี่ชาย โจโฉก็หลงเชื่อ มอบทหารถึงห้าหมื่น เล่าปี่ก็เลยหลุดพ้นเงื้อมมือโจโฉไปได้ แถมมีทหารติดไม้ติดมือไปตั้งตัวได้อีก

ต่อมาโจโฉจับพวกที่คิดการขบถได้หมด และรู้ด้วยว่า เล่าปี่ก็เป็นตัวการสำคัญ ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว เพราะนอกจากจะปล่อยเสือเข้าป่าไปแล้ว ยังแถมทหารเป็นกองกำลังไปให้อีกด้วย

ถึงตอนนี้ นักวิจารณ์ประวัติศาสตร์ตำหนิเล่าปี่ว่า ทำตนไม่น่านับถือ เสแสร้งเก่ง ทิ้งพวกพ้อง เอาตัวรอด ไม่เตือนพวกพ้องของตนว่า โจโฉที่แท้ระแวงพวกตนแต่แรก